Werkgroep Buitenveldert: 32e verslag – ma.29.06.09: 10 personen.

Opening en bepaling gespreksonderwerp. De gespreksleider (A) opent de bijeenkomst en rapporteert omtrent de reactie van B na diens kennisname van het vorige groepsverslag (nr.31 dd 22.6.09):

“Groepsverslag nr 31 was wel weer een belevenis om te lezen.
Om meerdere redenen interessant.
Dit keer kwam er bij, dat er zo hier en daar enkele vriendelijke woorden over mij werden gesproken.
Daardoor ontstond in mijn brein een kortstondig filmisch beeld van mijzelf op een wolkje, dan wel vanuit de brandende hel (ik vermoed dat dat op hetzelfde neer komt), luisterend naar teksten op mijn eigen begrafenis.
Een voorrecht om een dergelijk wat prematuur in memoriam, mee te mogen maken.
Dank en hartelijke groet,

B”

De conclusie mag wellicht luiden: B blijft onmiskenbaar op uiterst creatieve en miraculeuze wijze aanwezig en reikt voldoende onderwerpen en inspiratie aan teneinde het groepsgesprek op volwaardig niveau verzekerd te weten voor geruime toekomstige tijden! Hartelijk dank daarvoor, waarvan akte!

Hierop bezinnen de aanwezigen zich op de keuze van het gespreksonderwerp voor deze avond. C vraagt en krijgt het woord. Hij zegt:

soms gaat het zo: er gebeurt iets – onverwacht – iets onaardigs — en dan raak ik uit balans – of oordeel meteen – pas later vraag ik mezelf af: wat kan ik hieraan doen? – dan ben ik te angstig om zelf op te treden, voel ik me in het defensief gedrongen en ervaar ik een onmachtig gevoel – heb tevens het gevoel dat wel te kunnen leren, te leren reageren. Maar zover is het nog niet! Kortom: werk aan de winkel. Maar hoe doe je dat??? Hoe pak je dat aan zonder dicht te slaan, zonder het contact te verbreken of gewoon weg te lopen; kortom dus wel in je kracht blijven en niet in de emotie schieten….Aldus is het gespreksonderwerp:

‘HOE BLIJF IK OP DE BEEN BIJ TEGENWIND?’
Continue reading…